طی چند دهه اخیر، تلاش‌های علمی در زمینه عوامل مؤثر بر افزایش شیوع دیابت، بر روی مؤلفه‌های شهرنشینی شامل بی‌فعالیتی و فاکتورهای تغذیه‌ای تأکید می‌نماید. علاوه بر آن مطالعات اپیدمیولوژیک اخیر عوامل متعدد محیطی دیگری مانند استرس‌های روحی، فاکتورهای اقتصادی ـ اجتماعی و فرهنگی، عفونت‌های مزمن خفیف و آلودگی هوا را علاوه بر رژیم غذایی و بی‌تحرکی در بروز بیماری‌های متابولیک و دیابت دخیل می‌دانند. حداقل 6 مطالعه بزرگ اپیدمیولوژیک ارتباط بین آلودگی هوا و بروز دیابت را نشان داده است. مکانیسم‌های فیزیوپاتولوژیک متعددی در ارتباط با تأثیر آلودگی هوا در بروز دیابت عنوان شده که از آن جمله می‌توان به اختلال عملکرد اندوتلیال اشاره کرد که موجب افزایش مقاومت به انسولین و کاهش مصرف گلوکز در بافت‌های محیطی می‌گردد. به علاوه آلودگی هوا موجب افزایش بیومارکرهای پیش التهابی در بافت‌های چربی شکمی شده و با ایجاد اختلال در عملکرد میتوکندریال و کاهش چربی قهوه‌ای موجب کاهش ترموژنز و افزایش شیوع چاقی می‌گردد.

علاوه بر افزایش شیوع دیابت در آلودگی هوا، بروز مشکلات قلبی عروقی و مرگ و میر ناشی از آن در آلودگی هوا افزایش می‌یابد و این افزایش عوارض قلبی در بیماران دیابتی شایع‌تر است. تمامی مطالعات در مورد فعالیت در هوای آلوده خارج از منزل گزارش شده است. با توجه به افزایش ریسک بروز دیابت و سایر بیماری‌های کاردیومتابولیک و افزایش خطر عوارض و مرگ و میر قلبی ـ عروقی به خصوص در بیماران مبتلا به دیابت در هوای آلوده توصیه می‌شود که افراد دیابتی از انجام فعالیت‌های ورزشی در هوای آلوده خارج از منزل خودداری نمایند و در زمان‌های آلودگی هوا به فعالیت‌های سبک ورزشی در منزل اکتفا نمایند.