تغییرات هورمونی: در دوران بلوغ حساسیت نسبت به انسولین در کودکان مبتلا به دیابت کاهش می‌یابد. دلایل این کاهش حساسیت به انسولین، که در بعضی تحقیقات تا 30 الی 50 درصد گزارش شده، افزایش دو برابری هورمون رشد و افزایش هورمون‌های استروئیدی جنسی است که مسئول بروز صفات ثانویه جنسی، رشد قدی و تغییر شکل بدن هستند؛ بنابراین باید نسبت به تنظیم مجدد دوز انسولین مورد نیاز کودکان مبتلا به دیابت در دوران بلوغ توسط پزشکان متخصص توجه شود.

تغییرات رفتاری و روانی: علاوه بر تغییرات هورمونی و متابولیکی، نوجوانی با تغییرات آشکار رفتاری همراه است که می‌تواند بر کنترل دیابت اثرگذار باشد. رفتار نوجوانان به طور معمول با استقلال طلبی، سرکشی، حفظ حریم خصوصی و حساسیت به ظاهر، نیاز به تائید همسالان و حتی ظهور اختلالات خوردن (به خصوص در دختران) همراه است. این مسائل طبیعتاً بر مدیریت دیابت اثر می‌گذارند. نوجوانان مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند دیابت عموماً بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی و اضطراب و همچنین کاهش اعتماد به نفس هستند. برخی مطالعات نشان داده‌اند که افسردگی در نوجوانان مبتلا به دیابت دو تا سه برابر بیشتر از همسالان غیر مبتلا به دیابت آنها است. سبک زندگی، رژیم غذایی و عادات ورزشی نیز در دوران بلوغ تغییر می‌کنند. این تغییرات سد بزرگی در برابر کنترل مناسب قند خون در این دوران به حساب می‌آید. بنابراین بسیار مهم است که به ابعاد روانی این دوران توجه ویژه شود.